Het doet mij zeer, afscheid nemen van Helena. Toen ik achttien jaar was kon ik al heimelijk naar haar kijken. Ongrijpbaar en ongenaakbaar kon ze voor me liggen, wetend van haar ranke vormen en mooie heupen.
Negen jaar geleden vatte ik moed en ging naar haar op zoek. Ze had nog steeds haar mooie vormen maar ook bij haar werden de jaren zichtbaar. We werden verliefd en kregen een relatie. Ze fleurde op en haar rimpels verzachtten door mijn zorg voor haar en de veiligheid en beschutting die zij mij bood. We kenden vele intieme momenten in al die jaren door samen weekenden en vakanties door te brengen aan het water, genietend van de zon en de wind. Af en toe kende de relatie stormachtige dagen waarbij we beiden ons best deden om er zonder schade uit te komen. Weer in de luwte konden we trots terugkijken op de wijze waarop we die heftige dagen tegemoet traden.
Het afscheid valt zwaar ook al weet ik dat ik de relatie niet meer kan onderhouden zonder afbreuk te doen aan haar schoonheid. Mijn aandacht verslapt en mijn zorg voor haar kwetsbaarheid kost mij steeds meer moeite.
Ik neem nu afscheid van Helena, het mooiste klassieke Waarschip van Nederland.